Have a holiday wedding

Have a holiday wedding

NONA WALIA
27 September 2009, 12:00am IST



Welcome to the world of unconventional, made-to-order celebrity weddings. If you’re not a celebrity, just break the convention, as wedding planners woo India’s young couples with adventure-packed, glitzy, showbiz or destination weddings.


Tying the knot has never before taken such an unconventional twist. Young couples in love are thinking of creative ways to get married, simply because a wedding may still be your best chance to act out your fantasy. Here are some current themes: Bohemian, eco, barefoot, royal, Moroccan, Winter Moon.

If you’re a celebrity, hold your heart and open your purse strings, as weddings become big attention-seeking Page 3 events. And if you’re not, beat the predictable. Like Bangalore-based Tushar Kanwar, all of 30, who is planning his wedding with bride-to-be Kunthavi, in Goa.

Their wedding planner, Mehr Sarid, is creating the sets for their big day. “They actually don’t want a pundit. Imagine that,” says Mehr. But why? “Maybe we’ll have him for symbolism,” says Tushar, “But I don’t want to have the pheras. We’re having a Bohemian wedding on the beaches of Goa. We’ve restricted the wedding ceremony to 20 minutes. We’ve tried to give our own interpretation to symbolisms of a wedding,” adds Tushar.

The lavish ornateness of Indian weddings has been replaced by the romanticism of destination weddings. Take Priti Paul’s lavish wedding at Udaipur, with a ‘peacock-theme’ sangeet night, Vikram Chatwal’s Pakeezah night also in Udaipur, Seema Lohia’s daughter’s wedding in Bali, where Akshay Kumar danced with 13 Bollywood heroines and the much-hyped wedding of Abhishek and Aishwarya. Samit Garg of Efactor Entertainment, who organised these mega-celebrity weddings, believes couples want an unforgettable experience. “It’s about creating mega memories, experiences that will stay for a lifetime.” Malini Murjani, New-York based designer agrees, “I wanted to get married far from New York, but Udaipur was just so romantic.’’

Take this: the Indian wedding industry is worth an estimated Rs 14,000 crore and, depending on the size and grandeur, a wedding can cost between Rs 10 lakh-50 crore. But if you have a destination wedding, you can cut down the costs. There’s a rise of ‘weddingmoon’ as couples combine wedding and honeymoon into one big getaway - usually with friends and relatives. Wedding planner Vandana Mohan agrees, “I think destination weddings grant control of the event to the couples. The savings come from having to entertain fewer people.”

It seems Hollywood also wants ‘made-in-India’ weddings with a difference. Los Angeles-based actor Ione Skye and Ben Lee, Australian singer-songwriter came to Vellore to get married. In fact, Skye, the star of hit film Say Anything chose a South Indian traditional wedding. Similarly, Conrad Roesky and Michelle Alexander of South Louisiana chose to get married in Agra’s Mughal Sheraton overlooking the Taj Mahal. “We had the pundit, along with a translator, who interpreted the rituals. Our wedding dinner was on the rooftop overlooking the Taj on a moonlit night,” says Conrad.

Though India has been a hotspot for weddings for a while for foreigners, now couples are choosing off-beat destinations, like Ambi Valley, Leh and Mussorie to get married. Says Geeta Samuel, wedding planner, who is currently conceptualising Shikhar Malhotra’s wedding to Shiv Nadar’s daughter Roshni, “Couples now believe in doing things from their heart.”

This year is about simplicity and elegance. We’ve had enough of elaborate themes. Destination weddings are popular. The hotspots are Udaipur, Jaipur, Jodhpur and Goa. At the UdaiVilas in Udaipur, Vikram and Priya Chatwal, Priti Paul and Vanisha Mittal had their pre-wedding celebrations. “Couples are spurning the family to get married in far-flung destinations. The lavishness of an Indian wedding has just been scaled down, but it hasn’t lost its grandeur,” says Samuel, who has also designed the wedding reception of Swaraj Paul’s son, Ayaan Ali Khan’s Sufi reception and Vandana Luthra’s daughter’s wedding, where Mallika Sarabhai performed with her troupe to the theme of Shakti.

Even though weddings still flaunt showbiz, power and money, some couples are consciously trying hard to ‘keep it simple’. Like Taruna, daughter-in-law of Sterre and Captain Satish Sharma, whose wedding last year was attented by the Gandhis, “We wanted our wedding to be a simple affair. Our engagement had a Moroccon theme, while the wedding was a riot of colour, followed by a Winter Moon party just before the reception,” says Taruna.

Even Bollywood set designers are being involved in big weddings. Bijon Dasgupta, Bollywood set designer and the man behind the extravagant Devdas sets, created a Punjabi village or Dadayaan da Pind for Adish Oswal’s wedding in Ludhiana; while Umang, who created the sets of Black and Saawariya, worked with Efactor for the Bachchan and Lohia wedding. Sonali Thakore, vice-president of Efactor says, “Wedding concepts have never been so professionally managed. We’ve moved to a new level of managing weddings.”

There was a time when Bollywood entertainment was big. That’s passé. “Now, it’s about ‘real’ home entertainment. The décor is inspired from crafts like Benarasi or recreating the opulence of a Madhubani painting,” adds Vandana Mohan.

Yet, ornate bridal wear is something the bride and groom don’t want to compromise on. Says designer Namrata Joshipura, “The bride still wants an elaborate but modern trousseau.” But the secret for a perfect wedding, they say, lies in the detail. That’s why Kapil and Sandy Khurana, of The Entertainment Design Company, are experts at designing invitations, “We’ve done out-of-ordinary invites for the Mittals, Abhishek-Aishwarya, Princess of Bhutan, Fardeen and Natasha. We’re doing invites for Roshni Nadar’s wedding. It’s not just an invitation, it’s a piece of art. With the cards, the Mittals gave ladoos, Vaderas gave mithai. For us, every card is important, we work out an invite especially for you.’’

A wedding with your signature style, is just made-to-order for you!



http://timesofindia.indiatimes.com/life-style/relationships/man-woman/Have-a-holiday-wedding-/articleshow/5054848.cms

LIFE IS IMPORTANT

One day a mother died.


And on that clear, cold morning,
in the warmth of her bedroom,
the daughter was struck with
the pain of learning that sometimes
there isn't any more.


No more hugs,
no more lucky moments to celebrate together,
no more phone calls just to chat,
No more 'just one minute'


Sometimes, what we care about the most goes away.
never to return before we can say good-bye,
Say 'I Love You.'


So while we have it . . it's best we love it . .
And care for it and fix it when it's broken
and take good care of it when it's sick.


This is true for marriage .... and friendships ..


And children with bad report cards;
And dogs with bad hips;
And aging parents and grandparents
We keep them because they are worth it,
Because we cherish them!


Some things we keep --
like a best friend who moved away
or a classmate we grew up with.
There are just some things that
make us happy, No matter what.


Life is important,
and so are the people we know
And so, we keep them close!

REAL VALUE OF DIAMOND

REAL VALUE OF DIAMOND

A wandering ascetic – a truly holy man – reached the outskirts of a village. Weary and aching after his long trek, he sat down to rest under a tree.

A villager came running up to him and demanded, “Give me the stone, the precious stone!”

“Who are you, my friend?” asked the ascetic. “What stone do you seek?”

“Last night, God appeared to me in a dream, “the villager explained to him. “He told me that a sanyasin would meet me on the outskirts of my village, and he would give me a precious stone just for asking and I would be the wealthiest man in the world!”

The man continued in great excitement, “It has happened just as the Lord said it would! Here you are. Please give me the stone!”

The holy man picked up a stone from his side. “Is this the one?” he asked. “You can have it with my blessings.”

The villager gazed at the stone in wonder. It was a diamond – probably the largest in the land!

He took the diamond and went home, saying to himself, “The Lord has kept His promise to me! I shall surely be the wealthiest, happiest man in the world!”

The next morning, he was back before the holy man, and he seemed none the happier for his newfound wealth.

“How are you, my friend?” inquired the holy man. “What brings you here this morning?”

“Swamiji, I could not sleep a wink last night,” confessed the man. “I tossed and turned, and did not have a moment’s peace. I have come to return the diamond to you. Give me your wealth, in its place.”

“My wealth?” said the holy man laughing. “Why, I have none to speak of!”

“Oh yes, you do,” said the villager. “Give me that wealth which made you give away the diamond so easily!”

If you realize the wealth never bring any peace in your life, then you have the way for a happy and peaceful life.

COMPLETE CONCENTRATION IN LIFE TOO

COMPLETE CONCENTRATION IN LIFE TOO

“Come, let’s start praying,” said Saint Kabir to his disciples.

It was Kabir’s usual practice to pray in the evening. And it was also a usual practice for some antagonists to harass him. When Kabir and his disciples sat to pray, these rowdy people started shouting and making a lot of noise by drum beating and hooting.

Kabir, sitting at the head of the congregation, was a picture of concentration. The eyes shut out the visible world and ears kept out all the noises and sound. It was his disciples who were most disturbed. They could shut their eyes but not their ears.

Anyhow the prayer was over. Saint Kabir was in the same position, straight, erect and calm. After a while he slowly opened his eyes. The eager students immediately complained to him:

“Guruji, this is the limit.”

“What’s the limit, my friends?” asked the Saint.

“Oh, they were creating a lot of noise. And Guruji, you didn’t tell them anything!”

“Did they really make a noise? Did you hear it?” asked Kabir surprised.

“Yes, indeed.”

“And pray what were you doing at that time?”

“Praying, of course.”

“Then,” said Kabir “you would not have heard the noise. Prayer requires complete concentration.”


.

வாழ்க்கையை பாதுகாத்துக் கொள்வது புத்திசாலித்தனம்

வாழ்க்கையை பாதுகாத்துக் கொள்வது புத்திசாலித்தனம்


ஒரு தொடர்பு ஏன் உருவானது என்ற காரணத்தை இதோ சென்னையைச் சேர்ந்த ஒரு தம்பதியின் நிஜக்கதை நமக்குப் புரிய வைக்கும்!

பார்த்திபன் செல்வியை காதலித்துதான் திருமணம் செய்து கொண்டான். திருமணம் முடிந்து மூன்று வருடங்கள் மிக மகிழ்ச்சியுடன் வாழ்ந்தார்கள். ரொம்பவும் ஃப்ரெண்ட்லியான தம்பதி, ரொம்பவும் அன்னியோன்யமான தம்பதி என்றெல்லாம் அவர்களைப் பார்த்தவர்கள் புகழ்ந்தார்கள். செல்விக்கு அவள் பணியாற்றிய வங்கியில் உயர் பதவிக்கான பிரமோஷன் கிடைத்து ஹைதராபாத்துக்குப் போக வேண்டி வந்தது.

மனைவிக்கு பிரமோஷன் கிடைத்ததிலும், அவள் அதற்காக ஹைதராபாத்துக்குக் கிளம்பியதிலு ம் ரொம்பவே மகிழ்ச்சிதான் பார்த்திபனுக்கு. அவன் சென்னையை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒரு தனியார் நிறுவனத்தில் பணியாற்றியதால் அவனால் ஹைதராபாத்துக்குப் போய் இருக்க முடியவில்லை. திருமணமாகி மூன்றே வருடங்களில் மாசக்கணக்கில் ஏற்பட்ட பிரிவு என்பதால் மனைவியைப் பார்க்க வேண்டும் என்று அடிக்கடி தோன்றும். அப்படி மனதில் ஆசை தோன்றும்போதெல்லாம் பெரும்பாலும் மாசத்தின் முதல் வார இறுதியில் ஹைதராபாத்துக்கு ரயில் டிக்கெட் எடுத்து மனைவியைப் பார்க்க பறந்துவிடுவான் பார்த்திபன்.
பெரிய விடுமுறையாக வரும்போது செல்வியே சென்னைக்கு டிக்கெட் எடுத்து இங்கே வந்து தங்கிவிடுவாள். அடுத்த மூன்று வருடங்கள் இப்படியாக உருண்டோடிக் கொண்டிருந்தது.

செல்வி பணிபுரிந்த வங்கி புதுப் புது திட்டங்களோடு படு வளர்ச்சியடைந்து வந்த நேரம் அது. செல்வியின் வேலைத்திறனை பார்த்துவிட்டு அவளை அதற்கும் மேற்பட்ட ஒரு பதவி உயர்வுடன் புதுடில்லிக்கு மாற்றியது அந்த வங்கி.

நீங்களும் சென்னை வேலையை ரிசைன் செய்துவிட்டு டெல்லிக்கே வந்துடுங்களேன். அங்கேயே வேறு வேலை பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்றாள் செல்வி. பார்த்திபனுக்கு அது முடியாது என்று தோன்றியது. தான் வளர நினைக்கும் துறையால் தன் வேலையில் இங்குதான் எதிர்காலம் என்பதால், அவன் அந்த யோசனையை நிராகரித்துவிட்டான்.

நீ சென்னைக்கு மாற்றல் கேட்டுட்டு வரப் பாரு... எனக்கு உன் பக்கத்திலே இருக்கணும் போலருக்கு! என்றான் வாய்விட்டு ஒரு நாள்.

என்னங்க நீங்க? நான் அதுக்கு முயற்சி பண்ணாமலேயா இருந்திருப்பேன்னு நினைக்கிறீங்க? இந்த மூணு வருஷத்தை பல்லைக் கடிச்சுட்டு ஓட்டிட்டோம்னா அப்புறம் நான் அங்கே வந்துருவேன்! என்றாள் செல்வி.

பார்த்திபனால் நினைத்த நேரத்தில் ஹைதராபாத்துக்கு சென்றதுபோல் டெல்லிக்கு எல்லாம் செல்ல முடியவில்லை. பயணமே ஒன்றரை நாள் ஆனது. போக வர மூன்று நாட்கள், அங்கே தங்க மூன்று நாட்கள் என்றால் கூட ஒரு வாரம் தேவைப்பட்டது. அவனுக்கு மனைவியின் அருகில் இருக்க வேண்டும் என்று மனதில் ஆசை கிளர்ந்தெழும் நேரங்களில் கூட அவனால் மனைவியைப் பார்க்க முடியாத சூழ்நிலை.

இப்படி அதற்கடுத்த மூன்று வருடங்கள் உருண்டோடிய நிலையில், செல்வி தன் குடும்பச் சூழலை எடுத்துச் சொல்லி தொடர்ந்து வலியுறுத்தி வந்ததால் ஒரு வழியாக சென்னைக்கே மாற்றல் கிடைத்து வந்துவிட்டாள். வந்த பிறகுதான் அவளுக்கு சில அதிர்ச்சிகள் தெரிய வந்தன. பார்த்திபன் வீட்டில் மிகக் குறைவான நேரம் செலவழிக்கிறான் என்று வந்த முதல் சில நாட்களிலேயே புரிந்து கொண்டாள் செல்வி. என்ன, ஏது என்று விசாரித்தபோது அவன் அலுவலகத்திலேயே அவனுடன் பணிபுரியும் ஒரு பெண்ணுடன் நெருக்கம் ஏற்பட்டிருக்கிறது என்று தெரிய வந்தது.
அந்தப் பெண் சுதா, ஏதோ பிரச்னையால் டைவர்ஸ் ஆகி கணவனை விட்டுப் பிரிந்து வாழ்பவள். ஒரு ஆணின் அன்பான வார்த்தைகளுக்காக மனசுக்குள் ஒரு ஏக்கம் வைத்துக் கொண்டிருந்த சுதாவும், தன் மனைவியின் அணைப்புக்கும் கவனிப்புக்கும் தவித்துக் கொண்டிருந்த பார்த்திபனும் டக் கென்று ஒட்டிக் கொண்டு விட்டார்கள்.

கடந்த ஒரு வருடமாக போய்க் கொண்டிருந்திருக்கிறது இந்த விஷயம். அலுவலகத்துக்கு இது தெரிய வந்ததுமே, சுதாவின் வேலையை ரிஸைன் செய்ய வைத்து அவளுக்கு ஒரு தனி ஃப்ளாட் வாடகைக்குப் பிடித்துக் கொடுத்து அங்கேயே தினமும் தங்கவும் ஆரம்பித்துவிட்டான் பார்த்திபன்.விஷயம் தெரிய வந்ததுமே பதறி, எரிமலையாகக் கோபப்பட்டாள் செல்வி. அவனைப் போட்டு உலுக்கியெடுத்துவிட்டாள்.


"த்தூ என்ன மனுஷன் நீங்க? அப்படியென்ன பொம்பளை ஆசை வந்து ஆட்டிப் படைச்சிடுச்சு உங்களை? கொஞ்சநாள் பொறுத்துக்க முடியலியா? நான் வேலை விஷயமா போனாலும் எனக்காக மட்டுமா போனேன்? நம்ம குடும்பத்துக்கு சம்பாத்தியம் அதிகமா வரணும்னுதானே போனேன்? இப்படிப் பண்ணிட்டீங்களே! என்று அழுதாள்.

இதற்கிடையில் சுதா மூன்று மாதம் கர்ப்பமாக இருக்கிறாள் என்ற விஷயம் தெரிய வந்ததும் நொறுங்கிப் போய்விட்டாள் செல்வி.

செல்வியின் பெற்றோர், பார்த்திபனின் பெற்றோர் என யாராலும் பார்த்திபன் செல்வி-பார்த்திபன் பிரிவை தடுக்க முடியவில்லை.

பார்த்திபன் -செல்வி - சுதா... இவர்கள் மூவரில் யாரைத் தவறென்று சொல்வீர்கள் நீங்கள்?

மூவருக்குமே அவர்களை அவர்கள் நியாயப்படுத்த ஒரு சூழல் இருக்கிறது!

மனைவி பேர்ல எத்தனை ஆசை வச்சிருந்தேன். அவளைப் பார்க்க முடியலியே... அவளோட இருக்க முடியலியேன்னு எத்தனையோ துடிச்சேன். பிரிஞ்சிருக்க முடியாம இங்கேயே மாத்திட்டு வந்துடுன்னு எத்தனையோ எடுத்துச் சொன்னேன். நானும் ஒரு மனுஷன்தானே? என்று பார்த்திபன் நியாயப்படுத்தலாம்.

அதேபோல்தான், வேதனைகள் நிறைந்த வாழ்க்கையின் பக்கங்களை சந்தித்த சுதா, தன் மேல் அக்கறையாகவும் ஆசையாகவும் பேசிய ஒரு ஆணை ஏற்றுக் கொண்டதையும் நியாயம் என்றே சொல்வாள்.

தனக்கு வரும் பிரமோஷன்கள் தன்னையும் தன் குடும்ப அந்தஸ்தையும்தானே உயர்த்தப் போகிறது என்ற நம்பிக்கையில் பிரிந்திருப்பது பற்றிக் கவலைப்படாமல் தன் வேலையை செய்து வந்த செல்விக்கும் அவள் செய்தது நியாயமாகத்தான் படுகிறது.

இந்த நிஜ சம்பவம் சொல்லும் பாடம் இதுதான்!

கணவனும் மனைவியும் நீண்ட நாட்கள் பிரிந்திருக்கும் சூழலைத் தவிர்ப்பது நல்லது.

கணவனையோ மனைவியையோ பாதை தவறச் செய்வதில் மிகப் பெரிய ஒரு காரணம் இது!

இதுபோன்ற காரணங்களால், தம்பதியர் பாதை மாறிய இன்னும் எத்தனையோ சம்பவங்களை நீங்கள் கேள்விப்பட்டிருப்பீர்கள். அல்லது நேரில் பார்த்திருப்பீர்கள்!

நார்மலான ஒரு ஆண் அல்லது பெண்ணின் வாழ்க்கையை பெரும்பாலும் நிர்ணயிப்பது அவர்கள் வாழ்க்கையில் அவர்களுக்கு இருக்கும் தேவைகள்தான்! இந்த தேவை'கள், பணம், அன்பு, அக்கறை என்று எதுவாக வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம்! மேலே சொன்ன சம்பவத்தில் அந்தக் கணவனைத் தவறச் செய்தது உடல் தேவைதான்! ஆறுதல் மொழிகள் தேவை என்ற விஷயம் சுதாவை தவற வைத்தது.

ஆண்களும், பெண்களும் இத்தனை பலவீனமாகவா இருக்கிறார்கள் என்று சண்டைக்கு வர வேண்டாம்! நார்மலான ஆண், பெண் என்று நான் சொன்னதை கவனத்தில் கொள்ளுங்கள்!

நம்மைச் சுற்றித்தான் தன் தங்கையின் திருமணம் முடிய வேண்டும் என்பதற்காக, காதலிக்கும் வாய்ப்பு வந்தும் இன்னும் திருமணம் செய்து கொள்ளாமல் இருக்கும் எத்தனையோ அண்ணன்கள் இருக்கிறார்கள்.... அக்காக்கள் இருக்கிறார்கள்.

தன் தாயை அல்லது தந்தையை அல்லது தன் தாய் தகப்பனில்லாத சகோதர சகோதர்களையோ கவனித்துக்கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காகவோ தங்கள் சந்தோஷங்களை ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு மனைவியை வீட்டில் விட்டு வெளியூர் அல்லது வெளிநாடுகளில் வசிக்கும் கணவர்களும் இருக்கிறார்கள். கணவரின் உணர்வுக்கு அப்படியே அருமையாக ஒத்துழைக்கும் மனைவிகளும் இருக்கிறார்கள்.

தன் துணையை இழந்த ஒரு நிலையில் இரண்டாவது திருமண வாய்ப்பு வந்தும், தன் சின்ன வயதுக் குழந்தைகளை பொறுப்பாக வளர்க்க வேண்டுமே என்ற பொறுப்புணர்வு காரணமாக அந்த வாய்ப்பைத் தவிர்க்கும் எத்தனையோ தகப்பன் அல்லது தாய் இருக்கிறார்கள்.

இதுபோன்ற இயல்பு கொண்டவர்களும் நம்மோடுதான் இருக்கிறார்கள்தான். பாதிக்கப்பட்ட கணவனோ, மனைவியோ, இதுபோன்ற ஒரு சிலரை உதாரணம் காட்டி தன் துணை பாதை தவறிப் போனதுக்காக சண்டையிடுவதும் உண்டு!

ஆனால் நாம் ஒரு அடிப்படை விஷயத்தைப் புரிந்துகொள்ளவேண்டும்! நம்மில் பலர் சராசரி மனிதர்கள்தான். சூழலும், தேவையும் ஒரு சராசரி மனிதனை புரட்டிப்போடும். அப்படிப்பட்ட ரிஸ்க்கை ஏன் உங்கள் பர்சனல் வாழ்க்கையில் நீங்கள் ஏற்படுத்திக்கொள்ளவேண்டும்?

எது ஒருவரை சுலபமாக கவிழ வைக்கும் ஆபத்து என்று பாயிண்டைப் புரிந்துகொண்ட பின் அந்த ஆபத்து நிகழவிடாமல் தடுத்து வாழ்க்கையை பாதுகாத்துக் கொள்வதுதானே புத்திசாலித்தனம்.

ஆண்டவன் உங்கள் அருகில்

ஆண்டவன் உங்கள் அருகில்

கொள்ளைக்காரன் ஒருவன், திருடப்போன சமயத்தில் பாகவதர் ஒருவரின் கதாகாலட்சேபத்தைக் கேட்டான்.

பாகவதர், கிருஷ்ணனின் சிறப்பைப் பற்றிச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். குட்டிக் கிருஷ்ணன், உடம்பு பூராவும் வைர நகைகளை அணிந்திருப்பது பற்றியும், விலை மதிக்க முடியாத கௌஸ்துப மணியை அவன் அணிந்திருப்பது பற்றியும் சொல்லி, அப்போது அந்த இடமே கோடி சூரிய பிரகாசமாக இருக்கும் என்றும் சொன்னார்.

கிருஷ்ணன் அணிந்திருக்கும் நகைகளைக் கொள்ளையடிக்கவேண்டும் என்று நினைத்த திருடன், அன்றைய இரவு பாகவதரைக் கடத்தி, எங்கே இருக்கிறான் கிருஷ்ணன்? என்றான். பயந்து போன அவரும் காட்டிலே நடந்து ஏழு மலைகளைத் தாண்டிச் சென்றால் அங்கே அவன் இருப்பான் என்று, பொய் சொன்னார்!

ஆனால் அதை உண்மை என்று நம்பிய கொள்ளைக்காரன், கிருஷ்ணனைக் காண வேண்டும் என்ற நினைப்பிலேயே ஏழு மலைகளைத் தாண்டினான். அவனுக்கு கிருஷ்ணரும் காட்சி தந்தார். கத்தியைக் காட்டி மிரட்டி, கிருஷ்ணரின் நகைகளைக் கவர முயன்றபோது, பகவான் மேல் அவனது கை பட்டதும் அவனுக்கு ஞானோதயம் ஏற்பட்டது. பின்னர் பகவானும் தன்னுடைய நகைகளை எல்லாம் அவனுக்கு அன்பளிப்பாகத் தந்து அனுப்பினார்.

அந்த நகைகளுடன் பாகவதரை வந்து பார்த்தான் திருடன். அவர் நம்பவே இல்லை. ஒரு கொள்ளையனுக்கு பகவான் காட்சி தருவதாவது? 1000 வருடங்கள் தவம் இருந்தாலும் காட்சி தராதவர் இவனுக்கா தருவார்? என்று நினைத்தார்.


அவரை அழைத்துக் கொண்டு காட்டுக்குக் கிளம்பினான் திருடன். அங்கும் கிருஷ்ணன் அவனுக்குக் காட்சி தந்தாரே தவிர பாகவதருக்குத் தரவில்லை. பகவானிடமே காரணம் கேட்டான் திருடன்.

பாகவதர் பக்திமான்தான். நல்லவர்தான். ஆனால் உன்னைப் போல நம்பிக்கையும் உறுதியும் அவர் உள்ளத்தில் ஏற்படவில்லையே என்று சொன்ன பகவான், சரி, நீ என் கையையும், பாகவதர் கையையும் பிடித்துக் கொள் என்றார். அவனும் அப்படியே செய்தான். என்ன அற்புதம்! பாகவதரின் அகக்கண் திறந்தது. பகவானின் காட்சியும் கிடைத்தது.

கடவுளுக்குக் கொள்ளைக்காரன், பாகவதர் என்று வேற்றுமை எல்லாம் கிடையாது. அவன் வேண்டுவது அசையாத நம்பிக்கை கொண்ட பக்தி உள்ளம். அன்பு, அன்பு, அன்பு! நம்பிக்கை, நம்பிக்கை, நம்பிக்கை! இதைத்தான் ஆண்டவன் விரும்புகிறான்.

அன்புடன் இருங்கள். நம்பிக்கை வையுங்கள். ஆண்டவன் உங்கள் அருகில்

தடைகள் தகரும்

தடைகள் தகரும்

இசைக் கருவி மிகமிகச் சீரானதாக இருந்தாலும் முறையாக இசைக் கப்பட்டால் மட்டுமே அதிலிருந்து இன்னிசை எழும்.

அப்படித்தான் மனமும், மிகத் தெளிவானதாக இருந்தாலும் முறையாகப் பயன்படுத்தினால் மட்டுமே அது முன்னேற்றத்துக்கு உதவும்.

உங்கள் குடும்ப ஒற்றுமையில் ஏதாவது குறைபாடு இருக்கிறதா? உங்களுக்கும் உங்கள் மனைவிக்கும் இடையே ஏதாவது பிரச்னையா?

உங்கள் கணவருக்கும் உங்களுக்கும் ஏதாவது தகராறா?

நீங்கள் இருவரும் அடிக்கடி சண்டை போட்டுக்கொண்டே இருக்கிறீர்களா?

இப்படியெல்லாம் கேட்டால், நீங்கள் இல்லை என்று சொல்லலாம்.

ஆனால், உங்களில் பலருக்கும் அவரவர் வாழ்க்கைத் துணையிடம் நேரடியாகக் கேட்க அல்லது சொல்ல முடியாத ஏதாவது ஒரு விஷயமாவது இருக்கும். அது அடிக்கடி உங்கள் மனதில் தோன்றி உறுத்திக்கொண்டே இருக்கும்.

உதாரணமாக, நீங்கள் ஒரு குடும்பத்தலைவி என்று வைத்துக் கொள்வோம். உங்கள் கணவர், மிகவும் அன்பானவர். எல்லோரிடமும் பாசமானவர். ஆனால், தினமும் அலுவலகத்திலிருந்து தாமதமாகவே வருவார். கேட்டால், உங்களுக்காகத்தானே உழைக்கிறேன்... இப்போது நேரம் காலம் பார்க்காமல் உழைத்தால்தானே சம்பாதிக்க முடியும்? என்பார்.

உங்களுக்கோ மாதத்தில் சில நாட்களாவது சீக்கிரமாக வரலாமே... குடும்பத்தோடும் குழந்தைகளோடும் நேரம் செலவிடலாமே! என்று கேட்கத் தோன்றும். ஆனால் நேரடியாக அப்படிக் கேட்க முடியாமல் தவிக்கிறீர்கள்.

இந்த அழுத்தி வைத்த உணர்வு என்ன ஆகும்? ஏதாவது ஒரு சமயத்தில் பெரிய குற்றச்சாட்டாக அவர் மீது சுமத்தப்பட்டு அதனால் உறவுப்பாலத்தில் பெரிதாக விரிசல் விடும். இப்படி ஒரு சங்கடம் வருவதை நீங்கள் விரும்புவீர்களா?

நிச்சயம் மாட்டீர்கள். அதேசமயம் உங்கள் நியாயமான கோரிக்கையையும் உங்கள் கணவரிடம் சொல்லியாக வேண்டும். அதற்கு என்ன வழி?

உங்கள் கணவரிடம் நேரடியாக அன்பாகப் பேசிக் கேட்பதுதான் மிகச் சிறந்த வழி. ஆனால், உங்கள் கணவர் இருக்கும் மனநிலையில், அவர் அதைக் கேட்கத் தயாராக இல்லை.

அப்படியானால் என்ன செய்வீர்கள்? உங்களில் சிலர், மனஅழுத்தம் தாளாமல் வேறு யாரிடமாவது அதைப் பகிர்ந்து கொள்ளலாம். ஆனால், உங்கள் பிரச்னையில் மூன்றாம் நபர் மூக்கை நுழைக்க அனுமதிப்பதைப்போல் முட்டாள்தனம் எதுவுமே இல்லை. ஒருவேளை, அது உங்கள் மனஅழுத்தத்தைக் கொஞ்சம் குறைப்பதாக ஆரம்பத்தில் தோன்றலாமே தவிர, போகப்போக மூன்றாம் நபராலும் ஒரு புதுப்பிரச்னை எட்டிப்பார்க்க ஆரம்பித்துவிடும்.

பழைய காலத்து நகைச்சுவைக்கதை ஒன்று சொல்வார்கள். ஒரு நாட்டின் ராஜாவுக்கு, காது கழுதைபோல் நீளமாக இருக்குமாம். அதை மறைத்து மூடிட எப்போதும் தலைப்பாகையோடு இருப்பானாம் அந்த மன்னன்.

ஒருநாள், அவருக் குத் தலைமுடி வெட்டி விடப்போன நாவிதர் அதைப் பார்த்து விட்டார். வெளியில் சொன்னால் சிரச்சேதம் என்று மிரட்டி அனுப்பினான் அரசன்.நாவிதர் பல நாட்கள் அந்த ரகசியத்தைப் பாதுகாத்தார். ஆனால் அதுவே அவரது மன தில் அழுத்தமாகவே, காட்டில் ஒரு பெரிய பள்ளம் தோன்றி அதற்குள் அந்த ரகசியத்தை உரக்கச் சொன்னார். அவரது மன அழுத்தம் குறைந்தது. சிலகாலத்துக்குப்பின் அங்கே முளைத்த ஒரு மரம், அரசனின் முரசாக வடிவமைக்கப்பட்டது. அரசனின் முன்னிலையில் அது முதன் முதலாக அடிக்கப்பட்டது. மறுகணம், அதிலிருந்து ஓசை எழுந்தது. டும்.. டும்.. டும்.. என்றல்ல.. ராஜா... காது.. கழுதைக்காது என்று ஒலி எழுப்பியது அந்த முரசு.

இது வேடிக்கைக்கதை என்றாலும் இதிலும் ஒரு பாடம் இருக்கிறது. பிரச்னையே வராது என்று நினைத்து வெற்றிடத்தில் நின்று ஒரு விஷயத்தைச் சொன்னாலும் கூட அதுவே பிரச்னைக்கு விதையாகி மரமாக வளர்ந்துவிடும் என்பதுதான்.

இப்போது, மூன்றாம் நபரிடம் உங்கள் தனிப்பட்ட விஷயத்தைச் சொன்னால் அதன் பாதிப்பு எப்படி இருக்கும் என்பதை நினைத்துப் பாருங்கள்!

நேரடியாகவும் சொல்ல முடியாது, பிறரிடமும் சொல்லஇயலாது... அப்படியானால் என்னதான் தீர்வு!? என்கிறீர்களா? அதற்கான ஒரே வழி, மனதோடு பேசுவதுதான்.

ஆமாம். நேரடியாகப் பேச முடியாத எதையும் நீங்கள் உங்கள் ஆழ்மனதால் மற்றவரின் ஆழ்மனதோடு பேசச் செய்யலாம்.

ஆழ்நிலை தியானத்தில் ஆழ்ந்து, மனதை ஆல்ஃபா நிலைக்குக் கொண்டு செல்லுங்கள். உங்கள் ஆழ்மனதிடம் கூறுங்கள்.

என்கணவர்/என் மனைவியின் ஆழ்மனம் விழித்திருக்கும் சமயத்தில் இந்த விஷயத்தைச் சொல்... அவரது ஆல்ஃபா மைண்டுடன் பேசு....! என்று.

என்ன சொல்ல வேண்டும்? எப்படிச் சொல்ல வேண்டும்?

அது, அடுத்து...

()

Go Kiss the World

Go Kiss the World

By Subroto Bagchi

(This speech was delivered to the Class of 2006 at the IIM, Bangalore on defining success by Subroto Bagchi, CEO MindTree.)


I was the last child of a small-time government servant, in a family of five brothers. My earliest memory of my father is as that of a District Employment Officer in Koraput, Orissa. It was, and remains as back of beyond as you can imagine. There was no electricity; no primary school nearby and water did not flow out of a tap. As a result, I did not go to school until the age of eight; I was home-schooled. My father used to get transferred every year. The family belongings fit into the back of a jeep – so the family moved from place to place and without any trouble, my Mother would set up an establishment and get us going. Raised by a widow who had come as a refugee from the then East Bengal, she was a matriculate when she married my Father.

My parents set the foundation of my life and the value system, which makes me what I am today and largely, defines what success means to me today.

As District Employment Officer, my father was given a jeep by the government. There was no garage in the Office, so the jeep was parked in our house. My father refused to use it to commute to the office. He told us that the jeep is an expensive resource given by the government- he reiterated to us that it was not ”his jeep” but the government’s jeep. Insisting that he would use it only to tour the interiors, he would walk to his office on normal days... He also made sure that we never sat in the government jeep – we could sit in it only when it was stationary.

That was our early childhood lesson in governance – a lesson that corporate managers learn the hard way, some never do.

The driver of the jeep was treated with respect due to any other member of my Father’s office. As small children, we were taught not to call him by his name. We had to use the suffix ‘dada’ whenever we were to refer to him in public or private. When I grew up to own a car and a driver by the name of Raju was appointed – I repeated the lesson to my two small daughters. They have, as a result, grown up to call Raju, ‘Raju Uncle’ – very different from many of their friends who refer to their family driver, as ‘my driver’. When I hear that term from a school- or college-going person, I cringe.

To me, the lesson was significant – you treat small people with more respect than how you treat big people. It is more important to respect your subordinates than your superiors.

Our day used to start with the family huddling around my Mother’s chulha – an earthen fire place she would build at each place of posting where she would cook for the family. There was neither gas, nor electrical stoves.The morning routine started with tea. As the brew was served, Father would ask us to read aloud the editorial page of The Statesman’s ‘muffosil’ edition – delivered one day late. We did not understand much of what we were reading. But the ritual was meant for us to know that the world was larger than Koraput district and the English I speak today, despite having studied in an Oriya medium school, has to do with that routine. After reading the newspaper aloud, we were told to fold it neatly. Father taught us a simple lesson.

He used to say, “You should leave your newspaper and your toilet, the way you expect to find it”. That lesson was about showing consideration to others. Business begins and ends with that simple precept..

Being small children, we were always enamored with advertisements in the newspaper for transistor radios – we did not have one. We saw other people having radios in their homes and each time there was an advertisement of Philips, Murphy or Bush radios, we would ask Father when we could get one. Each time, my Father would reply that we did not need one because he already had five radios – alluding to his five sons.

We also did not ha ve a house of our own and would occasionally ask Father as to when, like others, we would live in our own house. He would give a similar reply,” We do not need a house of our own. I already own five houses”. His replies did not gladden our hearts in that instant.

Nonetheless, we learnt that it is important not to measure personal success and sense of well being through material possessions.

Government houses seldom came with fences. Mother and I collected twigs and built a small fence. After lunch, my Mother would never sleep. She would take her kitchen utensils and with those she and I would dig the rocky, white ant infested surrounding. We planted flowering bushes. The white ants destroyed them. My mother brought ash from her chulha and mixed it in the earth and we planted the seedlings all over again. This time, they bloomed. At that time, my father’s transfer order came. A few neighbors told my mother why she was taking so much pain to beautify a government house, why she was planting seeds that would only benefit the next occupant. My mother replied that it did not matter to her that she would not see the flowers in full bloom. She said, “I have to create a bloom in a desert and whenever I am given a new place, I must leave it more beautiful than what I had inherited”.

That was my first lesson in success. It is not about what you create for yourself, it is what you leave behind that defines success.

My mother began and galvanized the nation in to patriotic fervor. Other than reading out the newspaper to my mother, I had no clue about how I could be part of the action. So, after reading her the newspaper, every day I would land up near the University’s water tank, which served the community. I would spend hours under it, imagining that there could be spies who would come to poison the water and I had to watch for them. I would daydream about catching one and how the next day, I would be featured in the newspaper. Unfortunately for me, the spies at war ignored the sleepy town of Bhubaneswar and I never got a chance to catch one in action.. Yet, that act unlocked my imagination.

Imagination is everything. If we can imagine a future, we can create it, if we can create that future, others will live in it. That is the essence of success.

Over the next few years, my mother’s eyesight dimmed but in me she created a larger vision, a vision with which I continue to see the world and, I sense, through my eyes, she was seeing too. As the next few years unfolded, her vision deteriorated and she was operated for cataract. I remember, when she returned after her operation and she saw my face clearly for the first time, she was astonished. She said, “Oh my God, I did not know you were so fair”.. I remain mighty pleased with that adulation even till date. Within weeks of getting her sight back, she developed a corneal ulcer and, overnight, became blind in both eyes. That was 1969. She died in 2002. In all those 32 years of living with blindness, she never complained about her fate even once. Curious to know what she saw with blind eyes, I asked her once if she sees darkness. She replied, “No, I do not see darkness. I only see light even with my eyes closed”. Until she was eighty years of age, she did her morning yoga everyday, swept her own room and washed her own clothes.

To me, success is about the sense of independence; it is about not seeing the world but seeing the light.

Over the many intervening years, I grew up, studied, joined the industry and began to carve my life’s own journey. I began my life as a clerk in a government office, went on to become a Management Trainee with the DCM group and eventually found my life’s calling with the IT industry when fourth generation computers came to India in 1981.. Life took me places – I worked with outstanding people, challenging assignments and traveled all over the world.
In 1992, while I was posted in the US, I learnt that my father, living a retired life with my eldest brother, had suffered a third degree burn injury and was admitted in the Safderjung Hospital in Delhi. I flew back to attend to him – he remained for a few days in critical stage, bandaged from neck to toe. The Safderjung Hospital is a cockroach infested, dirty, inhuman place. The overworked, under-resourced sisters in the burn ward are both victims and perpetrators of dehumanized life at its worst. One morning, while attending to my Father, I realized that the blood bottle was empty and fearing that air would go into his vein, I asked the attending nurse to change it. She bluntly told me to do it myself. In that horrible theater of death, I was in pain and frustration and anger. Finally when she relented and came, my Father opened his eyes and murmured to her, “Why have you not gone home yet?” Here was a man on his deathbed but more concerned about the overworked nurse than his own state. I was stunned at his stoic self.

There I learnt that there is no limit to how concerned you can be for another human bei ng and what the limit of inclusion is you can create.

My father died the next day. He was a man whose success was defined by his principles, his frugality, his universalism and his sense of inclusion.

Above all, he taught me that success is your ability to rise above your discomfort, whatever may be your current state. You can, if you want, raise your consciousness above your immediate surroundings. Success is not about building material comforts – the transistor that he never could buy or the house that he never owned. His success was about the legacy he left, the memetic continuity of his ideals that grew beyond the smallness of a ill-paid, unrecognized government servant’s world..

My father was a fervent believer in the British Raj. He sincerely doubted the capability of the post-independence Indian political parties to govern the country. To him, the lowering of the Union Jack was a sad event. My Mother was the exact opposi te. When Subhash Bose quit the Indian National Congress and came to Dacca, my mother, then a schoolgirl, garlanded him. She learnt to spin khadi and joined an underground movement that trained her in using daggers and swords. Consequently, our household saw diversity in the political outlook of the two. On major issues concerning the world, the Old Man and the Old Lady had differing opinions. In them, we learnt the power of disagreements, of dialogue and the essence of living with diversity in thinking.

Success is not about the ability to create a definitive dogmatic end state; it is about the unfolding of thought processes, of dialogue and continuum.

Two years back, at the age of eighty-two, Mother had a paralytic stroke and was lying in a government hospital in Bhubaneswar. I flew down from the US where I was serving my second stint, to see her. I spent two weeks with her in the hospital as she remained in a paralytic state. She was neither getting better nor moving on. Eventually I had to return to work. While leaving her behind, I kissed her face. In that paralytic state and a garbled voice, she said,
“Why are you kissing me, go kiss the world.” Her river was nearing its journey, at the confluence of life and death, this woman who came to India as a refugee, raised by a widowed Mother, no more educated than high school, married to an anonymous government servant whose last salary was Rupees Three Hundred, robbed of her eyesight by fate and crowned by adversity was telling me to go and kiss the world!

Success to me is about Vision. It is the ability to rise above the immediacy of pain. It is about imagination. It is about sensitivity to small people. It is about building inclusion. It is about connectedness to a larger world existence. It is about personal tenacity. It is about giving back more to life than you take out of it. It is about creating extra-ordinary success with ordinary lives.

Thank you very much; I wish you good luck and God’s speed.

Go! kiss the world.

.

HOW TO OVERCOME FEAR - 6

HOW TO OVERCOME FEAR - 6

Purna was a devoted disciple of the Buddha. One day, as he sat in meditation, he got an urge to go and spread the Master’s message among the wild people of Sronapranta. The plan appeared preposterous to many of his of his fellow bhikkus. But Purna was a man of faith. He was fearless. His heart was filled with love and compassion for all who dwelt in the house of darkness.

Purna came to the Buddha for his blessings. And the Buddha said to him, Purna, you know so well that the people of Sronapranta are wild and ferocious. They insult and slander one another and are given to fits of anger. If they speak to you insultingly and abuse you and get angry with you, what will you do?”

“If they behave with me thus, Master!” answered Purna, “I shall think them to be kindly and friendly, since they do not beat or stone me.”

“And what if they beat or stone you?”

“Even then I shall think them to be kind and friendly, since they do not kill me.”

“And what if they kill you, Purna?”

Purna said, “Even if they kill me, Master! I shall still think them to be kind and friendly, since they have liberated me from the limitations of the body.”

The Buddha was well-pleased with Purna. To him, the Blessed One said, “Purna, you are gifted with the greatest gentleness and patience. You can go and dwell among the people of Sronapranta. Show them the way to be free as you are free!”

Blessed was Purna. He was free: he was fearless. He showed to many the way to be fearless and free. It is not the way of lusting after pleasure or of accumulating possessions or of acquiring earthly power. It is the way of knowing that we are very near and dear to God. “Are not five sparrows sold for two farthings?” asked Jesus. “And not one of them is forgotten in the sight of God. Fear not ye are of more value than many sparrows.” It is the way of giving gratitude to God for all that happens, of being glad in all circumstances and rejoicing forever, singing the song: “The golden age is in my heart, today. ”In the midst of poverty and privation, Saint Tukaram sang:-

No food have I nor shelter:
A homeless wanderer I,
Whom no child doth greet at eventide!

Yet there is none richer than I,
For I have all love and all joy.
I have God: His grace and His love
Fill me to overflowing!

Come poverty, come pain,
With God enthroned within my heart,
No ill can lay me low!

All things pass:
As a dream they come,
As a dream they go!

I dwell in deathless joy,
And I have no fear:
For I abide in Him,
And His immortal touch is on my soul!

-Concluded
(Author: Sri J P Vaswani)

HOW TO OVERCOME FEAR - 5

HOW TO OVERCOME FEAR - 5

I can never forget the sweet serene face of a child I saw sixty years ago. I was on board the S.S. Versova, travelling from Mumbai to Karachi. Suddenly, a terrible storm arose. Thick clouds appeared in the skies, covering face of the sun, and the day become dark as night. Huge waves lashed against the steamer which tossed as a paper-boat. All the passengers were filled with terror. It looks as though we were doomed to a watery grave. In the midst of this sorrowful scene sat a little child – barely six years old – calm, serene, undisturbed by the shrieking storm and the rolling wave.

I was, then, about ten years of age: and I marvelled at this child’s unruffled serenity in the face of death. I said to him: “The steamer is about to sink: are you not afraid?”

With a cherubic smile he answered: “What have I to fear when my mother is near?”

I can never forget those words. When in the depths of despair and sorrow I have repeated the words to myself, repeated them again and again, I have felt relieved: “What have I to fear when my Mother is near?”

Our Mother – the Mother Divine – is so near to each one of us. Closer is She than breathing and nearer than hands and feet. Alas! We have turned our faces away from Her. In our shouts and shows, our engagements and occupations, our business and commerce, we have forgotten Her. We have lost the child-like spirit. To be child-like is to renounce criticism, is to rejoice in life, is to share all we have with all men, is to love and laugh. We think we have grown up and no longer need the Mother’s loving care. We need to become children again, friendly and loving towards all – not critical, never fearful.

We need to contact the Mother. This is done through meditation and prayer and constant repetition of the Mother’s Name, Writing the Name, again and again, is a great help. To start with, it may appear laborious, but as concentration develops, writing the Name becomes a source of indescribable joy. As you keep on writing the Name, again and again, one blessed day you lose yourself: you find the Mother! This is all that matters.

It must not be forgotten that it is impossible for me to find the Mother through my own efforts and endeavours. It is only through the Mother’s grace that She is found. On our part we must make an attempt to radiate thoughts of love, to speak words of comfort, to live a life of service and sacrifice.

“You are not lonely, O, Arjuna!” says Sri Krishna to His beloved disciple in the Gita. “I am with you, within you, all around you. Whatever you eat, whatever you give, whatever you do, do it unto Me!” So may our petty wills be blended with the Will Divine. And in the measure in which our wills are blended with the Will of God, in that measure do we grow into the likeness of God. Then we think as God would have us think: we speak and act as God would have us speak and act. Then it is that fear vanishes from our life as mist before the morning sun. and we move through life trusting every ray of the sun and every drop of rain, every rose and every thorn, every stone and every grain of sand, every river and every rock, trusting the sun and moon and stars, trusting thunder and storm, trusting every thing and everyone, giving the service of love to all.

Significant are the words of Saint Francis: “Where there are compassion and wisdom, there can be neither fear nor ignorance.” The secret of fearlessness is sympathy, is compassion, is love for all. When love, unselfish love, enters into the heart, fear departs.

-To be concluded
(Author: Sri J P Vaswani)

HOW TO OVERCOME FEAR - 4

HOW TO OVERCOME FEAR - 4

Fear is a poison that quickly circulates through the entire system, paralyzing the will, producing a queer sensation in some parts or the other of the human body. Fear is a great foe of man. Overcome fear the moment it appears or it will overpower you. And fear is a merciless master. Strike fear with the weapon of the Spirit, -the word of God. Utter the sacred Name dear to you, the Name of the Beloved: Krishna, Shyama, Rama, Jesus, Buddha, Nanak. Utter it, again and again. Utter it in child-like faith, and He whom you call will rush to your aid. Say aloud some prayer which has an appeal to your heart. Recite prayer lines which may appeal to you: recite them, again and again, until fear departs and you feel strong as steel.

Is not fearlessness the first essential condition for spiritual growth? Sri Shankaracharya, -one if the greatest teachers of all time, -urged that he who would walk the way must have vajur hrdaya, - a heart strong as a thunderbolt. When Swami Vivekananda returned from his American tour and entered upon his work of regeneration in India, the one message which he delivered, as he travelled from town to town, from village to village, in this ancient land of heroes and sages was: “Be fearless! Be bold!” Listen to his words: “Stand up, be bold, be strong! Strength is life, weakness is death. Weakness is the one cause of suffering. We become miserable because we are weak. We lie, steal, kill and commit other crimes, because we are weak. We suffer, because are weak. We die, because we are weak. Where there is nothing to weaken us, there is no death, no sorrow.”

I recall a moving incident in the life of Swami Vivekananda. He is in America, speaking to large audience on the wisdom of India’s Rishi’s and Saints. He urges that the way is not for weaklings: the way is for heroes, for those who would be fearless in the face of every calamity, even death.

A few young men wish to put the Swami to the test. They know of so many who are wonderful preachers but whose life, alas! Does not bear witness to what they teach. Does Swami Vivekananda belong to the same class? They invite him to deliver a lecture. Gladly he goes to their meeting. He speaks to them of faith in God as the secret of the true life. And the man of faith, he urges, is fearless in the face of difficulty and danger.

Suddenly there is the sound of pistal-shots. Bullets fly past the Swami, just grazing his ears. Pandemonium reigns in the hall. Men rush out: women shriek in fear, and some of them drop down in transient unconsciousness. In the midst of this confusion, there is one man who stands firm, immovable as a rock, fearless and bold. He is Swami Vivekananda. The bullet that is not meant for him cannot touch him: the bullet meant for him will seek him out even if he is protected by a thousand body-guards.

Soon the shots cease. The Swami picks up the thread of his talk he left it a long minute ago. People return to the hall. Women wake up from their fainting fits. Things return to normal and it seems as though nothing untoward had taken place.

When the lecture is over, the young men meet Swami Vivekananda. “Forgive us,” they say to him. “The shots were fired by us to see how fearless you were. Your courage and your confidence put us to shame. Verily, Swami! You are among the most fearless men on earth. Pray forgive us!”

Why is it that the vast majority of us perpetually in fear of something or the other? Perhaps, one reason is that we are lonely. The deepest tragedy of the modern man is his loneliness. In spite of an ever-increasing number of clubs and cinemas, museums and parks, hotels and restaurants, at heart we feel so lonely. A distinguished visitor to America was taken to a big cinema-house. Throngs of people stood in rows awaiting their turn to get a ticket. Asked for his opinion, the visitor said, “The Americans must be very lonely at heart: else there would not be endless queues at cinema houses!”

Yes, - if we will confess the truth to ourselves we will not deny that we feel lonely. We lack the security of protection. We are like the child who, taken to a fair, lost its mother in the crowd. With this difference that the child rent the air with its cries for the mother, “Ma! Ma!”, but we have forgotten even to cry for our Divine Mother. We are like the orphan who was never tired of complaining that there was no one to care for him in this big, boisterous world. It is this sense of loneliness that leads to a feeling of frustration, and so many of us do not find it worth while to live in the world. Not long ago, a multi-millionaire brought an end to his life after leaving a brief note on his writing-table, “I feel lonely. Therefore, I kill myself!”

Life is become a burden to untold millions. Only a few commit suicide. The rest die what are regarded as natural deaths but which are, in many cases too premature. So many feel lonely: and loneliness sits as a heavy burden on the heart, sapping its strength, eating into its vitals. Heart diseases are on the increase. Hypertension is become a common ailment. Nervous breakdowns take a heavy toll. A heart-specialist said to me only last evening: “Not a day passes but I am called to the bed-side of a dying heart-patient. It was not so a few years ago.”

We feel lonely: we feel lost: we feel abandoned: we feel forsaken and forlorn. Again and again, we lose the sense of security which belongs to us as children of God: we fall into the abyss of fear.

-To be continued
(Author: Sri J P Vaswani)

HOW TO OVERCOME FEAR - 3

HOW TO OVERCOME FEAR - 3

A group of old friends met at an informal dinner. They reminded each other of many things that had happened in the past. Then someone raised the question: “What was the best day of your life?”

A couple answered: “The beautiful April day when we get married.”

A woman said, “The day my child was born. O, it was a wonderful day!”

Someone said: “The day I was fired from my first job. It was my best and worst day. That day made me take stock of myself and it set me on a new path that has since led to contentment in every area of my life.”

And so it went on. Until finally they turned to a woman who had not spoken at all. “What was the best day of your life?” the asked her.

And she answered: “The best day of my life is today. Because it is the day that I value the most. After all, I can’t get back yesterday and I am not sure of tomorrow. And this day is mine, to make it into whatever, I want it to be. And because it is new, and I am alive in it, it’s the best and I thank God for it!”

There was a time when Kagawa served T. B. patients and himself caught tuberculosis. Doctors examined him and felt frightened. “You will surely die in a year,” they said to him. He was serenely indifferent. Turning to the Christ in his heart, he said: “Lord! I shall spend each day in Thy service!”

Each day that Kagawa lived was spent in the service of the Lord. Days rolled into months and months into years. Kagawa lived on, communing with his Master who dwells in the midst of the poor and lonely. “Doctors gave me up years ago,” he said. “It is faith in God that has kept me going. I am amazed at the strength that comes to me when I pray and trust God.”

Fear is a child of unfaith. He who lives in fear does not truly believe in God, howsoever much he may have in the name of God on his lips. The man who believes in God is realised from the bondage of fear and egocentredness. The worst may happen to him: he is unafraid. Misfortune may follow him as a faithful dog: he is unafraid. Poverty and pestilence may stare him in the face: he is unafraid. Imprisoned in a dark cell, taken to the gallows, thrown into the midst of ferocious beasts, he is still fearless, brave, and unafraid. For he has given himself over to an All-loving and All-wise God. No longer does he belong to himself: he belongs to God. It is God’s sole responsibility to look after him, to guard him against all pitfalls, to provide for him. There can be nothing better than what God wills for him. So, in every situation and circumstance of life, he gives praise to and glorifies the Lord and utters the one word of gratitude, “Shukur! Shukur!”

Of a Sufi dervish it is said that, one day, as he took bath in a river, he was bitten in the foot by a crocodile. Blood flowed from the heel of his foot. He swam to the river-bank and there he sat uttering word of praise: “Shukur! Shukur!” A man who was near was amazed at the behaviour of the holy man. To him he said: “How is it that even though bitten by a crocodile, you still say, Shukur? What have you to feel grateful for?” And the dervish calmly answered: “I feel grateful to God that: I fell into the mouth of the crocodile: I did not fall into the mouth of sin!” The dervish was a man of faith.

The man of faith knows that God is the controller of his destiny and the destinies of all individuals and nations, - indeed, of the entire cosmos. The life of every single individual is a small but very essential part of life on Earth, and life on Earth is a small but a very essential part of the life of the universe. All that happens anywhere in the universe is controlled by God. And God is good and loving and wise. So the man of faith moves through life without fear or worry or anxiety. Knowing that whatever happens is for the best, he resists nothing. He expects nothing and rejoices in all that happens to him. He is never on the defensive: he never feels isolated or alone. Life to him becomes friendly. He trusts everyone, everything. This is what keeps him fearless in a fear-ridden world.

-To be continued
(Author: Sri J P Vaswani)

HOW TO OVERCOME FEAR - 2

HOW TO OVERCOME FEAR - 2

There are some, however, who, even in this fear-ridden age, bear witness to the ideal of fearlessness. One such was Kagawa. He lay in a hospital threatened with total blindness. He spent many months in a dark room with thick bandages covering his eyes. They said to him: “Your health is gone: your sight is gone. Are you not afraid of approaching death?” He calmly answered that there was nothing he feared in this spacious, star-lit, God-filled world.

“As I lie in this dark room,” he said, “God still gives light. Pains that pierce the very fires of Hell itself sweep over me. Yet, even in the melting fires of Hell, God’s mercy, for which all of earth’s manifold treasures would be an utterly inadequate exchange, still enfolds me.”

“To me all things are vocal,” he continued. “Oh, wonder words of love! The bedding, the tears, the spittle, the perspiration, the vapour of the compress on my eyes, the ceiling, the matted floor, the voice of the chirping sparrow without, all are vocal. God and every inanimate thing speak to me. Thus even in the dark I feel no sense of loneliness.”

“You suffer so much,” they said to him. “And you cannot see. Don’t you find it inconvenient?”

“Yes,” he answered, “but it is inconvenient for people not to have wings, isn’t it? If, however, they invent airplanes, these take the place of wings. The same is true regarding external eyes. If they go blind, it is simply a matter of inventing internal sight. My God is light itself. Even though every outward thing is shrouded in darkness, in the inner chamber of my soul, God’s Eternal Light shines on!”

Kagawa believed that the sufferings that come to us are part of the Divine Plan which is working in and through our lives. The All-loving and All-wise Architect of the universe means no harm to anyone. Every arrow of pain has a purpose behind it. Every experience of misery and agony comes to teach us a lesson we need to learn. But this becomes clear to him who joyfully accepts everything that comes to him, attempting to avoid nothing.

Joyful acceptance of God’s will, - is what leads to holiness and harmony. The way that leads to the Lord may be paved with suffering and sorrow: but the pilgrim, who accepts all experiences of life in the true spirit, is released from the clutches of sin and earth-desire. Such a one finds no burden oppressive, no suffering irksome.

We do not have to wait for some great crises to occur in our life to see if we have learnt to walk the way of acceptance. We must joyfully welcome God’s will in all the interruptions and irritations with which our daily lives are full. In every simple task, in every trial that comes to us unmasked, let us see the working of the Will Divine. Let us accept all, giving thanks to God for every little happening, knowing that there is a meaning of mercy in all that occurs. So may we be enriched in purity and perfection.

When Kagawa was threatened with blindness, many felt puzzled. Kagawa has surrendered his life to God, they said. Why does God not take care of him? Why does God let the light go out from his eyes? They could not understand, as we do not understand when we see a man of God suffer.

To them Kagawa said: “In the darkness I meet God, face to face. Here lies the reason for this long blindness. This is the purpose back of this wearisome confinement. I am being born, - born of God. God has some great expectation regarding me.”

The expectation was more than fulfilled. Kagawa came out of the hospital and, through him, God’s message travelled to millions of mankind. He became a channel of healing to many, leading them out of poverty into plenty, out of unrest to rest, out of sorrow into joy, out of weakness into spiritual strength, out of darkness into light. Through him new life was poured into innumerable “dead souls”.

When Kagawa lay ill in the hospital, friends visited him and, if only to comfort him, they said to him: “With so many things waiting to be done, don’t you find this long illness tedious?”

Listen to Kagawa’s answer. “I realise that a lot of work is waiting,” he said. “But work is not the purpose of my life. I am given life that I may live. It is impossible for me to stupidly moon away this present precious moment in boredom by idly thinking of tomorrow. My life is focused in this one moment. My present task is here and now to fellowship with God on this bed of pain.”

“I am not thinking of tomorrow or the next day,” Kagawa added, “or even of this day’s sunset hour. I am concerned only with being, this present moment, without any sense of tedium, with God. And for me constantly praising God for the joy of the moments live with Him there is no such thing as tediousness.”

Here is the secret of the truly fearless man. He is not anxious about the tomorrow. The tomorrow, he feels sure, will take care of itself. He knows that, in this world of transitoriness only the present moment belongs to him. The moment just over is no longer his: the moment to come may not belong to him at all. And the present moment is best utilized not in worrying over what may have happened or what is yet to happen, but in praising God for the joy of living with Him.

-To be continued
(Author: Sri J P Vaswani)

HOW TO OVERCOME FEAR - 1

HOW TO OVERCOME FEAR - 1

I am thinking, today, of two men. One of them is Toyohiko Kagawa, whose entire life bore testimony to the truth that Christ’s “Sermon on the Mount” is not a mere vision of a Prophet but a profound reality in practical life. Kagawa’s life is, verily, an “imitation of Christ”. For Christ he lived: on Christ he meditated: to Christ he dedicated every act of his altruistic life: in Christ he moved and had his being.

This great, little man was called the “Gandhi of Japan” I love to think of him as a Saint Francis of our century. Kagawa’s child-like faith and simplicity, his love of poverty, his compassion for the forsaken and forlorn, his joy in the midst of suffering, and his courage in facing the difficulties and dangers of life remind me, again and again, of the Little Poor Man of Assisi.

In a highly materialistic age, Kagawa dared to be a disciple of Christ, -loving, faithful, true! He clung to the great ideals of poverty and peace, simplicity and self-abandon. To be poor, he said, to be truly free. When he renounced his all and moved out of his home to live with the poor, many of his friends called him a fool. Some even thought he had gone off his head. But he smiled and said: “For the love of my master, I am become a fool. But of this, I do not boast, for I have no other choice.”

The other man I think of is a friend who recently had a heart-attack. He is an ordinary person, subject to the worries and cares of the world. Some days ago, he was being taken to a Nursing Home for treatment. On the way he halted at one place, to receive blessings at Beloved Dadaji’s Shrine. Anxiety was writ on his face: he was filled with forebodings of a dark future. “I fear going to the Hospital,” he said, “I am afraid I shall not come out of it alive!”

Fear – is the one mark which characterises us, children of a sceptical age. We are afraid of the future, afraid of poverty, afraid of unemployment, afraid of dishonour and disgrace, afraid of disease and death, - afraid even of life! We live in constant fear of losing what little we have. I know of a woman who has a small metal box with a little gold in it. She stayed as our guest for some weeks. She spent sleepless nights often getting up to see if her gold was intact. She was afraid lest someone pilfered her gold under cover of the night! We live in fear: we work in fear: we walk in fear: we talk in fear. We move through life from one fear to another, crushed beneath the weight of a woeful existence.

-To be continued
(Author: Sri J P Vaswani)

வரமல்ல... சாபம்.

வரமல்ல... சாபம்.

நினைத்தபோது நினைத்ததைச் செய்வதற்கான எல்லா சுதந்திரமும் உங்களுக்கு இருந்ததென்றால்... தெளிவாகத் தெரிந்து கொள்ளுங்கள், இது வரமல்ல... சாபம்.

நீங்கள் அனுபவிக்கும் சுதந்திரம் உங்களின் சுதந்திரமல்ல, உங்களுடைய மனதின் சுதந்திரம். நீங்கள் அனுபவிக்கும் வாழ்வு உங்களின் வாழ்வல்ல, அகங்காரத்தின் வாழ்வு!

1. உணவு உண்பது உங்க ளின் விழிப்புணர்விற்கு உட்பட்டி ருக்கிறதா? இதற்குமேல் உடலுக்கு உணவு தேவையில்லை என்று தோன்றும் போதே நிறுத்த முடிகிறதா?

பதில் : ஆம் என்றால் உங்களின் வாழ்வு முறை சரியான வாழ்வு முறை.

2. தேவையற்ற நேரங்களில், அதுவும் வேலை செய்யவேண்டிய நேரத்தில் தூக்கம் வருகிறதா?

பதில்: ஆம் என்றால் உங்களின் வாழ்வு முறை தவறான வாழ்வு முறை.

3. மற்றவர்களின் பாராட்டை எதிர்பார்த்து நிற்குமளவிற்கு, இன்னும் பக்குவமடையாத உணர்வு எனக்கு இருக்கத்தான் செய்கிறது. மற்றவர்கள் என் விருப்பத்திற்கு எதிராக நடந்தால் நான் ஆடிப்போகிறேன். எனக்கு கோபம் வருகிறது.

இதற்கு நீங்கள் ஆம்! என்றால், தெளிவாகத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். வாழ்வு முறை மிகவும் தவறான முறையில் இருக்கிறது.

சரியான வாழ்வு முறை என்பது ஒவ்வொருவரும் கண்டுகொள்ள வேண்டிய ஒன்று.

வெளியுலக சுதந்திரத்தை விட ஆழமான உள்ளுலக சுதந்திரம் கொண்டதாக இருக்கும் வாழ்வு முறை, சரியான வாழ்வு முறை! அதற்கான வாழும் சூழலை உருவாக்க வேண்டும்.

உலகை மாற்ற முடியாது. ஆனால், உணர்வை மாற்ற முடியும்.

உங்களின் வாழ்வை நீங்கள் எதிர்பார்த்தபடி மாற்றியமைத்து கஷ்டப்படாமல் வாழ்வின் போக்கிற்குத் தகுந் தாற்போல் உங்களின் உணர்வை மாற்றி அமைத்துக் கொண்டு வாழும் வாழ்வு முறைதான் மிகச் சரியான வாழ்வுமுறை.

அதற்கான வாழ்க்கைக் கல்வியை ஒவ்வொருவரும் தன் வாழ்வில் சேர்க்க வேண்டும்.

எப்போதும் உங்களின் உணர்வை உற்சாகமாகவே வைத்திருக்கும் வாழ்வு முறை தான், சரியான வாழ்வு முறை! அதற்கான உடலையும் மனதையும் உருவாக்க வேண்டும்.

இதெல்லாம் புரிகிறது. எப்படி இதை என் வாழ்வில் நிகழ்த்துவது? என்பது புரிய வில்லை... என்பது உங்களின் எண்ணமாக ஒருவேளை இருந்தால் உங்களுக்கான உடனடித் தேவை தியானம் அல்ல. ஜீவன் முக்தி.

ஜீவன் முக்தியை வாழ வைக்கும் தியானங்களை இன்றிலிருந்து வாழ்வில் சேர்த்தாலே உங்களின் வாழ்வு முறை சரியான வாழ்வு முறையாகிவிடும்.
இந்தப் புரிந்து கொள்ளுதல் உருவாவதே ஒரு ஆழமான தியான ரஸவாதம்.

.

GOD’S PERFECTION

GOD’S PERFECTION

In Brooklyn, New York, Chush is a school that caters to learning disabled children. Some children remain in Chush for their entire school career, while other can be mainstreamed into conventional schools.

At a Chush fundraising dinner, the father of a Chush child delivered a speech that would never be forgotten by all who attended. After extolling the school and its dedicated staff, he cried out, “Where is the perfection in my son Shay? Everything God does is done with perfection. But my child cannot understand things as other children do. My child cannot remember facts and figures as other children do. Where is God’s perfection?”

The audience was shocked by the question, pained by the father’s anguish and stilled by the piercing query. “I believe,” the father answered, “that when God brings a child like this into the world, the perfection that He seeks is in the way people react to this child.” He then told the following story about his son Shay:

One afternoon, Shay and his father walk past a park where some boys Shay knew were playing baseball. Shay asked, “Do you think they will let me play?” Shay’s father knew that his son was not at all athletic and that most boys would not want him on their team. But Shay’s father understood that if his son was chosen to play it would give him a comfortable sense of belonging.

Shay’s father approached one of the boys in the field and asked if Shay could play. The boy looked around for guidance from his teammates. Getting none, he took matters into his own hands and said, “We are losing by six runs and the game is in the eighth innings. I guess he can be on our team and we’ll try to put him up to bat in the ninth inning.” Shay’s father was ecstatic as Shay smiled broadly.

Shay was told to put on a glove and go out to play short centre field. In the bottom of the eighth inning, Shay’s team scored a few runs but was still behind three. In the bottom of the ninth inning, Shay’s team scored again and now with two outs and the bases loaded with potential winning run on base. Shay was scheduled to be up. Would the team actually let Shay bat at this juncture and give away their chance to win the game?

Surprisingly, Shay WAS GIVEN BAT. Everyone knew that it was all but impossible because Shay didn’t even know how to hold the bat properly, let alone hit with it. However, as Shay stepped up to the plate, the pitcher moved up a few steps to lob the ball in softly so Shay should at least be able to make contact.

The first pitch came and Shay swung clumsily and missed. One of Shay’s teammates came to Shay and together they hold the bat and faced the pitcher waiting for the next pitch. The pitcher again took a few steps forward to toss the ball softly towards Shay. As the pitch came in, Shay and his teammate swung at the ball and together they hit a slow ground ball to the pitcher. The pitcher picked up the soft grounder and could easily have thrown the ball to the first baseman. Shay would have been out and that would have ended the game. Instead, the pitcher took the ball and threw it on a high arc to right field, far beyond reach of the first baseman.

Everyone started yelling, “Shay, run to first. Run to first. “Never in his life had Shay run to first. He scampered down the baseline wide-eyed and startled. By the time he reached first base, the right fielder had the ball. He could have thrown the ball to the second baseman who would tag out Shay, who was still running. But the right fielder understood what the pitcher’s intentions were, so he threw the ball high and far over the third baseman’s head.

Everyone yelled, “Run to second, run to second.” Shay ran towards second base as the runners ahead of him deliriously circled the bases towards home. As Shay reached second base, the opposing team short stop ran to him, turned him in the direction of third base and shouted, “Run to third.” As Shay rounded third, the boys from both teams ran behind him screaming, “Shay run home.” Shay ran home, stepped on home plate and all 18 boys lifted him on their shoulders and made him the hero, as he had just a ‘grand slam’ and won the game for his team.

“That day,” said the father softly with tears now rolling down his face, “those 18 boys reached their level of God’s perfection.”

.

EASY vs DIFFICULT

Easy is to judge the mistakes of others

Difficult is to recognize our own mistakes

Easy is to talk without thinking

Difficult is to refrain the tongue

Easy is to hurt someone who loves us.

Difficult is to heal the wound...

Easy is to forgive others

Difficult is to ask for forgiveness

Easy is to set rules.

Difficult is to follow them...

Easy is to dream every night.

Difficult is to fight for a dream...

Easy is to show victory

Difficult is to assume defeat with dignity...

Easy is to admire a full moon.

Difficult to see the other side...

Easy is to stumble with a stone.

Difficult is to get up....

Easy is to enjoy life every day.

Difficult to give its real value...

Easy is to promise something to someone.

Difficult is to fulfill that promise...

Easy is to say we love.

Difficult is to show it every day...

Easy is to criticize others.

Difficult is to improve oneself...

Easy is to make mistakes.

Difficult is to learn from them...

Easy is to weep for a lost love.

Difficult is to take care of it so not to lose it.

Easy is to think about improving.

Difficult is to stop thinking it and put it into action...

Easy is to think bad of others

Difficult is to give them the benefit of the doubt...

Easy is to receive

Difficult is to give

Easy to read this

Difficult to follow

Easy is keep the friendship with words

Difficult is to keep it with meanings

.

தனியா இருந்தா என்ன தப்பு?

தனியா இருந்தா என்ன தப்பு?


இரண்டு வாரங்களுக்கு முன்பாக ஒரு கல்லூரி விழாவில் கலந்துகொண்டேன். கலந்துரையாடல் நிகழ்வின்போது ஒரு மாணவி, 'எது உலகில் அதிகம் புரிந்துகொள்ளப்படாமல் போகிறது?' என்ற கேள்வியைக் கேட்டாள். எளிமையான கேள்வி. ஆனால், அதற்கான பதில் எளிதானது இல்லை. 'நிகழ்வின் முடிவில் சொல்கிறேன்' என்றபடியே, 'எது உலகில் அதிகம் புரிந்துகொள்ளப்படாமலே போகிறது?' என்று எனக்குள்ளாகவே தேடிக்கொண்டு இருந்தேன். வேறு கேள்விகள்... வேறு பதில்கள் என்று உரையாடல் தொடர்ந்தபோதும் மனதில் அந்தக் கேள்வி ஆழமாகத் துளையிட்டுக்கொண்டே இருந்தது. சட்டென அதற் கான பதில் மனதில் தோன்றி மறைந்தது.

'உலகில் அதிகம் புரிந்துகொள்ளப்படாமலே போவது, திருமணமாகி 10 வருடங்களான பிறகுபெண் ணுக்குள் உருவாகும் தனிமையும் வெறுமையுமே!' என்றேன். யாரோ ஓர் ஆசிரியை வெகு அவசரமாகக் கைதட்டிப் பாராட்டினார். கணவன், குழந்தைகள், வீடு என்றிருந்தபோதும் தான் எதையோ இழந்து விட்டதைப் போலவும், தான் நினைத்தது போல வாழ்க்கை அவ்வளவு சுவாரஸ்யமானது இல்லை என்றும் பெண்கள் உணரும் தருணம் உருவாகிறது.

அப்போது குழந்தைகளைக் கவனிப்பது, சமைப்பது, கணவனோடு படுக்கையைப் பகிர்வது உள்ளிட்ட யாவும் அனிச்சைச் செயல்களாகிவிடுகின்றன. மனது எதற்கோ ஏங்கத் துவங்குகிறது. அன்றாட வாழ்வு அபத்தமானதாகவும், அர்த்தமற்ற செயல் ஒன்றினைத் தொடர்ந்து செய்துவருவதைப் போலவும் உணரத் துவங்குகிறது. இதைப்பற்றி யாரிடமும் பேசிக்கொள்வதும் இல்லை. தன்னை மீறி அந்த மன அவஸ்தைகளை வெளிப்படுத்தும்போதுகூட அது தவறாகவே புரிந்துகொள்ளப்பட்டுவிடுகிறது.
காற்று போய்விட்ட பலூன் சுருங்கிக்கிடப்பது போல மனது வாடிக்கிடக்கிறது. எதிலும் விருப்பம் இல்லை. அந்த நாட்களும் தனிமையும் விசித்திரமானவை. பிள்ளைகளோ, கணவனோ அதைக் கவனம்கொள்வதும் இல்லை. புரிந்துகொள்வதும் இல்லை. நீர்க்குமிழிகளைப் போல சின்னஞ்சிறு ஆசைகள் மனதில் கொப்பளிப்பதும் உடைவதுமாக இருக்கக்கூடிய நாட்கள் அவை.

உண்மையில், திருமணம் தரும் கிளர்ச்சிகளும் கனவுகளும் எளிதில் வடிந்துவிடக்கூடியவை. அதன் பிறகு நீளும் நடைமுறை வாழ்க்கையை உரசல் இல்லாமல் கொண்டுபோவதற்கு சகிப்புத்தன்மையும், விட்டுக்கொடுத்தலும், வழியின்றி ஏற்றுக்கொள்ளுதலுமே சாத்தியங்களாக உள்ளன. இதில் ஆண், பெண் என்ற பேதம் இல்லை.

எனக்குத் தெரிந்த நண்பரின் வீட்டில், அவரது மனைவி ஒருநாள் இரவு, தான் கன்னியாகுமரி போய் வருவதாக ஒரு தாளில் எழுதிவைத்துவிட்டு, தனியே புறப்பட்டுப் போய்விட்டாள். யாரிடமும் சொல்லிக்கொள்ளவில்லை. திருமணமாகி 15 வருடங்களில் அவள் தனியே எங்கும் போனது இல்லை. அவளது அம்மா வீட்டுக்குப் போவதாக இருந்தால்கூட நண்பர் கூட்டிக்கொண்டு போய்வருவார். ஆனால், திடீரென எந்தக் காரணமும் இல்லாமல் ஒரு துண்டுச் சீட்டை எழுதிவைத்துவிட்டு கன்னியா குமரி புறப்பட்டுப் போய்விட் டாள்.

என்ன கோபம்... எதற்காகப் போனாள் என்று வீடே பதற்றம்அடைந்தது. ஆனால், எங்கே தங்கி இருக்கிறாள்... எதற்காகப் போனாள் என்று புரியாமல், நண்பர் தன் குழந்தைகளைச் சகோதரி வீட்டில் ஒப்படைத்துவிட்டு, உடனே தானும் கிளம்பி கன்னியாகுமரி சென்று அவளைத் தேடினார். கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு ஓர் அதிகாலையில் அவள் திரும்பி வந்து வழக்கம் போலத் தனது அன்றாட வேலைகளைக் கவனிக்கத் துவங்கிவிட்டாள். நண்பருக்குக் கோபமான கோபம்.

எதற்காகப் போனாள். ஏன் சொல்லிக்கொண்டு போகவில்லை என்று ஆயிரம் கேள்விகள் கேட்டபோது, அவளிடம் இருந்து வந்த ஒரே பதில், 'சும்மாதான்!'. அந்தப் பதில் அவருக்குத் திருப்தி தரவில்லை. அவளுக்குத் திமிர் ஏற்பட்டுவிட்டதாகக் குற்றம் சாட்ட ஆரம்பித்தார். காரணம் இல்லாமல் தொடர்ந்து சண்டையிட்டார். அந்தப் பெண், 'எனக்கு ரெண்டு நாள் தனியா இருக் கணும்னு தோணிச்சு, போயிட்டு வந்தேன். அதில் என்ன தப்பு?' என்று பதிலுக்குத் தானும் கத்தி னாள்.

'பிள்ளைகளை விட்டுவிட்டு எப்படி உன்னால் போக முடிந்தது?' என்று கேட்டதும், 'நீங்க எத்தனை தடவை டூர் போயிருக்கீங்க? அப்போ எல்லாம் இந்தப் பிள்ளைகள் நினைவு ஏன் வரவில்லை?' என்று கேட் டாள். அவரிடம் இதற்கான பதில் இல்லை. இந்தச் சண்டை சில மாதங்கள் தொடர்ந்தன. அந்தப் பெண் கடைசி வரை கன்னியாகுமரிக்கு எதற்காகச் சென் றேன் என்றோ, அங்கே எங்கே தங்கினாள், என்ன பார்த்தாள் என்றோ யாரிடமும் சொல்லவே இல்லை.

இதைப்பற்றி என்னிடம் நண்பர் விவரித்தபோது, 'தனிமையை அனுமதியுங்கள், புரிந்துகொள்ளுங்கள். முடிந்தால் விருப்பத்தின் பாதையில் நடமாட ஒத்து ழைப்புத் தாருங்கள்' என்றேன். அவர் அதை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை.
அந்தப் பெண்ணின் தீராத அகத் தனிமையும் வெறுமையும் எளிதில் புரிந்துகொள்ளப்பட முடியாதது. திருமணத்தின் பிறகு பெண்கள் தங்கள் இயல்பில் இருந்து பெரிதும் துண்டிக்கப்பட்டுவிடுகிறார்கள். வீடு பாதுகாப்பானது என்ற உணர்வைத் தந்தபோதும் அது போதுமானதாக இல்லை. அதே நேரம், சமூகம், கலாசாரம், பண்பாடு என்ற கட்டுப் பாடுகள் காரணமாக, அவர்களது எளிய விருப்பங்கள்கூட மறுக்கப்படுகின்றன.
ஒவ்வொருவரும் தனிமையை ஒரு விதத்தில் கரைத்துக்கொண்டுவிடுகிறார்கள். கன்னியாகுமரிக்குச் சென்ற பெண்ணின் தனிமை ஒருநாளில் உருவானதில்லை. அது சொட்டுச் சொட்டாக ஊறிப் பீறிட்டுஇருக்கிறது. அந்த ஒருநாள் அவளது வாழ்வில் தனித்துவமானது. அந்த நாளில் அவள் தனியள். அதிகாலைச் சூரியனின் முன்பாக நின்றபடியே, அவள் என்ன நினைத்துஇருப்பாள்? கடற்கரை மணலில் தனித்து அமர்ந்து இருந்தபோது எந்த நினைவில் தன்னைக் கரைத்துக்கொண்டு இருப்பாள்? அப்போது அவள் யார்? தாய், மனைவி, நடுத்தர வயதுப் பெண் என்று தன் மீது படிந்த எல்லா அடையாளங்களில் இருந்தும் அவள் விடுபட்டு, தன் இயல்புக்குத் திரும்பி இருக்கக்கூடும்.

கணவன், குழந்தைகளுடன் பயணம் செய்வதை விரும்புவதைப் போலவே தன்னோடு படித்த தோழிகள் மற்றும் தனக்கு விருப்பமான தோழமையுடன் பயணம் செய்வதற்குப் பெண் உள்ளூர ஆசைப்படுகிறாள். அது இயல்பானது. ஆனால், எளிய இந்த விருப்பம் ஒருபோதும் நிறை வேறுவது இல்லை.
ஐந்து வருடங்களுக்குப் பிறகு தற்செயலாகச் சந்தித்த கல்லூரி நண்பனுடன் சேர்ந்து குடிக்கச் செல்வதில் ஆண் காட்டும் விருப்பம், அவனது மனைவியோடு பள்ளி முழுவதும் படித்த தோழியைத் தற்செயலாக மனைவி வழியில் சந்திக்கையில், அவளோடு சேர்ந்து ஒரு தேநீர் அருந்தக்கூட அனுமதிக்காதது என்ற நிலைதான் உள்ளது.

ஒரு பெண்ணின் கடந்த காலத்தை முற்றிலும் அழித்துவிட்டு, அவளது நினைவுகள் முழுமையையும், கணவன், குடும்பம், பிள்ளைகள் என்று மட்டும் நிரப்புவது அடக்குமுறை இல்லையா?

போர் முனை என்ற ஜெர்மானியக் குறுநாவலில் ஒரு தாய். அவளுக்குத் தன் மகனை யுத்த முனைக்கு அனுப்ப விருப்பம் இல்லை. பதின்வயதில் இருக்கிறான். இன்னும் உலகம் தெரியவில்லை. இவனைப் போருக்கு அனுப்ப முடியாது என்று தாய் மறுத்துவிடுகிறாள். ஆனால், தாய் இல்லாத நேரத்தில் தகப்பன் தன் மகனிடம், 'நீ யுத்தக் களத்தில் சண்டையிட்டு வீரனாகச் செத்துப் போ!' என்று அவனை ஒரு குதி ரையில் ஏற்றி அனுப்புகிறார். மகனைக் காணாமல் தேடுகிறாள் தாய். மகன் குதிரையில் ஏறிப் போனதை அறிந்து துரத்தி ஓடுகிறாள். புல்வெளியில் குதிரை வேகமாக ஓடிக்கொண்டு இருக்கிறது. அதைத் துரத்தி ஆவேசத்துடன் ஓடுகிறாள்.

சரிவில் குதிரை இறங்கும்போது தாவி ஒரு கையால் குதிரையைப் பிடித்து நிறுத்தி, மகனைத் தன் னோடு வரும்படி சொல்கிறாள். மகன் பயந்துவிடுகிறான். தன் தாய் குதிரையைவிட வேகமாக ஓடி வருவதை, ஒரு கையால் ஆவேசமான குதிரையைப் பிடித்து நிறுத்தியிருப்பதைக் கண்டு, 'அம்மா! உனக்குள் இவ்வளவு சக்தி இருக்கிறதா? உன்னைச் சமையல் அறையில் பார்த்தபோது பூனை போல இருந்தாயே?' என்று கேட்கிறான்.
'அப்பா என்னை அப்படி மாற்றிவைத்திருக்கிறார். உண்மையில் நான் தனியே குதிரைச் சவாரி செய் யவும், ஓடும் ஆற்றில் தனியே நீந்தவும் தெரிந்தவள். 15 வயது வரை அப்படித்தான் இருந்தேன். உன் அப்பாவைத் திருமணம் செய்துகொண்ட பிறகு, இத்தனை வருஷங்களில் ஒருநாள்கூட நான் நீந்துவதற்கு வெளியே செல்லவோ, தனியே குதிரையேறிப் போகவோ இயலவில்லை. என் பலம் எனக்கே மறந்து போயிருந்தது. இன்று உன்னை இழந்துவிடக் கூடாது என்ற ஆசையில் என் பலம் எனக்குள் பெருகியோடியது. என்னை நான் மறந்து போயிருந்ததை ஓடி வரும் நிமிடங்களில் உணர்ந்தேன்' என்கிறாள்.

இந்த உண்மை ஜெர்மனியப் பெண்ணுக்கு மட்டு மில்லை; பெரும்பான்மை இந்தியப் பெண்களுக்கும் பொருந்தக்கூடியதே. நீச்சல் வீராங்கனையாகப் பரிசு வென்ற பெண், திருமணம் ஆனதும் அதை மறந்து வீட்டின் குளியலறைக்குள் அடைபட்டுவிடுகிறாள். கூடைப்பந்து ஆடத் தெரிந்த பெண் கல்யாணம் ஆன பிறகு, பந்தை தொடக்கூட மறந்துவிடுகிறாள். என்ன பேதம் இது? எதற்காக இந்த ஒடுக்குமுறை? விலக்கல்? இரண்டாம் பட்ச மனப்போக்கு?
1991-ம் ஆண்டு ரிட்லி ஸ்காட் இயக்கி ஹாலிவுட் டில் வெளிவந்த 'தெல்மா அண்ட் லூயி' (Thelma & louise) என்ற படம் பெண்களின் தீராத அகத் தனிமையைப் பற்றியது. ஜுனா டேவிஸ் நடித்த இந்தப் படம், அன்றாட வாழ்க்கை போரடித்துப்போன இரண்டு இளம் பெண்கள் வீட்டைவிட்டு வெளியேறி, தங்கள் விருப்பத்தின் பாதையில் சில நாட்கள் செல்லும் பயணத்தையும் அதில் அவர்கள் அடையும் எதிர்பாரா மையையும் பற்றியது.
லூயி, காபி ஷாப் ஒன்றில் வேலை செய்கிறாள். அவளது தோழி தெல்மா. இருவருக்கும் வாழ்க்கை அலுப்பூட்டுகிறது. தெல்மாவின் கணவன் மிகக் கண்டிப்பானவன். அவனது அடக்குமுறை தன்னை மூச்சுத்திணறச் செய்வதாகச் சொல்கிறாள். இந்த நெருக்கடியில் இருந்து விடுபட்டு, இருவரும் ஒரு பயணத்தை மேற்கொள்கிறார்கள்.

இவர்கள் நினைத்தது போல அது சந்தோஷமான பயணமாக அமையவில்லை. பெண்ணாக இருப்பதால் உடல்ரீதியான வன்முறையை எதிர்கொள்கிறார்கள். தற்காத்துக்கொள்ள வழி தெரியாமல் சுடுகிறார்கள். போலீஸ் துரத்துகிறது. தப்பி ஓடுகிறார்கள். சட்டென அவர்கள் இயல்பு வாழ்க்கை திசைமாற்றம்கொண்டு, விபரீதத் தளங்களில் செல்லத் துவங்குகிறது. முடிவு இல்லாத சாகசத்தின் பாதையில் அவர்கள் காரில் பயணிக்கிறார்கள். முடிவில் அவர்களைக் காப்பாற்ற அவர்களாலும் முடியவில்லை.

தெல்மாவும் லூயியும் மத்திய வயதுப் பெண்கள் அடையும் வெளிப்படுத்த முடியாத அக நெருக்கடியின் இரண்டு மாறுபட்ட வடிவங்கள். அவர்கள் தங்கள் அடையாளங்களை மீட்கவே போராடுகிறார்கள். உலகம் அவர்களை பகடைக்காய்களைப் போல உருட்டி விளையாடுகிறது. தங்கள் வயதுக்கு மீறிய அலுப்பைத் தாங்கள் அடைந்துவிட்டதாக இருவருமே ஓர் இடத்தில் சொல்கிறார்கள். அது அவர்கள் இருவ ரின் குரல் மட்டுமில்லை. அது மத்திய வயதை அடைந்த பெரும்பான்மை பெண்களின் அகக் குரலே!தொழில்நுட்பமும் விஞ்ஞானமும் நம்மை அடுத்த நூற்றாண்டை நோக்கிக் கொண்டுசெல்லும்போது நம் கலாசார, சமூகத் தடைகள் 100 வருஷம் பிந்திய மனப்போக்கைத்தான் நமக்குள் வைத்திருக்கிறதா? இந்தக் கேள்விக்குத் தேவை பதில் இல்லை. புரிந்துகொள்வது மற்றும் நடைமுறைச் செயல்மாற்றங்களுமே தேவைப்படுகின்றன. அது ஒன்றே இதற்கான எளிய தீர்வு!

(Source: Ananda Vikatan)

HOW MANY TIMES DID WE MISS HIS GRACE

HOW MANY TIMES DID WE MISS HIS GRACE

A young man was getting ready to graduate from college.

For many months he had admired a beautiful sports car in a dealer’s show room, and knowing his father could well afford it, he told him that was all he wanted.

As Graduation Day approached, the young man awaited signs that his father had purchased the car.

Finally, on the morning of his graduation his father called him in to his private study. His father told him how proud he was to have such a fine son, and told him how much he loved him. He handed his son a beautifully wrapped gift box. Curious, but somewhat disappointed the young man opened the box and found a lovely, leather-bound Bible.

Angrily, he raised his voice at his father and said, “With all your money, you give me Bible?” and stormed out of the house, leaving the holy book.

Many years passed and the young man was very successful in business. He had a beautiful home and wonderful family, but realized his father was very old, and thought perhaps he should go to him.

He had not seen him since that graduation day. Before he could make arrangements, he received a telegram telling him his father had passed away, and willed all of his possessions to his son. He needed to come home immediately and take care of things.

When he arrived at his father’s house, sudden sadness and regret filled his heart. He began to search his father’s important papers and saw the still new Bible, just as he had left it years ago. With tears, he opened the Bible, and began to turn pages.

As he read those words, a car key dropped from an envelope taped behind the Bible. It had a tag with the dealer’s name, the same dealer who had the sports car he had desired. On the tag was the date of his graduation, and the words… PAID IN FULL.

How many times do we miss God’s blessings because they are not packed as we expected?


.